Skutki walki z otyłością

Cukier i smak słodki odgrywają w fizjologii ssaków bardzo ważną rolę.

Niestety zmiana proporcji w składnikach pokarmu, szczególnie na korzyść cukrów prostych przyczynił się do poważnych zaburzeń metabolicznych występujących w całych populacjach. Ich następstwem jest otyłość i choroby dieto-zależne.

Gdy trzustka wydziela insulinę do krwi rozszerzają się się naczynia krwionośne, aby zwiększyć ich przepustowość. Insulina jest hormonem anabolicznym, tzn. ułatwiającym procesy budowania. Aktywuje procesy transportu do komórek prawie wszystkich niezbędnych substancji odżywczych i budulcowych, np. białek i cukrów do mięśni a tłuszczy do komórek tłuszczowych (adipocytów). Proces zaopatrywania adipocytów w przypadku utrzymywania się dużej ilości insuliny we krwi z czasem staje się procesem jednokierunkowym. Ilość receptorów i kanałów transportu tłuszczy na adipocytach się zmniejsza, a komórka tłuszczowa staje się niedostępnym "tłuszczowym sejfem". Organizm ludzki może w sytuacji zagrożenia za pośrednictwem hormonów stresu, adrenaliny lub glukagonu, uwolnić zapasy tłuszczu 4 tysiące razy szybciej niż je budował. Tą właściwość można umiejętnie wykorzystać w racjonalnym odchudzaniu. Niestety z powodu braku „kanału przerzutu” otyły organizm nie może wykorzystać taj zdolności, innymi słowy uwolnienie zawartości "tłuszczowego sejfu" staje się prawie niemożliwe. W efekcie, nawet w sytuacji permanentnego niedoboru kilokalorii w diecie nie ma możliwości na utratę wagi.

Dlatego osoby z nadwagą, które decydują się na życie o suchym chlebie i wodzie, czasem czarnej kawie nie mają żadnych szans na utratę wagi.

Przykład: pani w wieku 35- 40 lat z nadwagą (BMI około 32) decyduje się na dietę 1000 kcal. W ciągu pierwszym tygodniu traci trwale 1 - 2 kg. Niestety w utraconych kilogramach nie było ani grama tłuszczu. Został zminimalizowany zapas glukozy w mięśniach o mniej więcej 300 – 400 g i około 1000 g wody (szacuje się, iż jedna spalana cząsteczka cukru wymaga zużycia 3 cząsteczek wody). Razem otrzymujemy 1,5 kg, czyli tyle ile zmniejszyła się waga w/w pani. Sukces zachęca do kontynuacji terapii odchudzającej, bez analizowania pojawiających się powoli efektów ubocznych. Kontynuacja terapii prowadzi do deficytu energetycznego, który metabolizm bardzo szybko nadrobi. Utworzy sam niezbędne ilości glukozy z aminokwasów glukogennych. Proces ten odbywa się kosztem zubożenia białek tkanki łącznej i mięśni. Po 2-3 tygodniach pani odchudzająca się w ten sposób zauważy pierwsze objawy, tj. liczne nowe zmarszczki na twarzy, sucha pękająca skóra, plamy na paznokciach i wypadające włosy. Jest najlepszy moment na opamiętanie się. Następne skutki nie będą obojętne dla zdrowia całego organizmu. Kolagen ma coraz gorszą strukturę co jest manifestowane jest słabą elastycznością skóry. Prowadzi to do obwisłych zwałów tłuszczu na brzuchu, obwisłych piersi, celulitu, osłabienia mięśni, bóli stawów, słabej pracy narządów wewnętrznych.